«Από τους Έλληνες πήραμε την πόλη και στους Έλληνες θα την παραδώσουμε».

Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης.

Η τάση για την Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου ξεκίνησε εδώ και καμία 15αρια χρόνια περίπου (μόνο τυχαία δεν νομίζω), από μία ομάδα Αμερικανών βυζαντινολόγων με επιφανέστερο έναν “δικό μας” τον Αντώνη Καλδέλλη· με το “Hellenism in Byzantium” και κυρίως με το “The Byzantine Republic” και το “Romanland: Ethnicity and Empire in Byzantium”.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι πάνω κάτω αρκετά χρόνια πιο πριν το ίδιο αφήγημα είχαν και οι γραφικοί νεοπαγανιστές αλλά επειδή αυτούς δεν τους έπαιρνε κανένας σοβαρά δεν αποτελούσαν κανένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Έχοντας διαβάσει τα πονήματα του Καλδέλλη μπορώ με σαφήνεια να πω ότι μέσω της γνωστής μεθόδου της κοπτορραπτικής (εργαλείοποίησης) της ιστορίας και μέσω της καθιέρωσης του, της παγκόσμιας προώθησης αλλά και των πολυποίκιλτων διδακτορικών του τίτλων οδηγεί τον αρχάριο η ακόμη και τον μέσο αναγνώστη μαεστρικά στα συμπεράσματα που ο ίδιος θέλει να καταλήξει, πολύ αμφιβάλλω δέ εάν και ο ίδιος πραγματικά τα πιστεύει. Διότι να υποστηρίζει κάποιος την αμιγώς ρωμαϊκή ταυτότητα του Βυζαντίου και να εμπλέκει πολιτειακούς με εθνοτικούς όρους χρησιμοποιώντας τις πηγές κατά το δοκούν μόνο αθώο και επιστημονικά τεκμηριωμένο δεν μου φαίνεται.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα και εγώ να αναφέρω δεκάδες ιστορικές πηγές αλλά και τους μεγαλύτερους βυζαντινολόγους του περασμένου αιώνα που υποστηρίζουν ξεκάθαρα την ελληνικότητα του Βυζαντίου, δεν θα μπω όμως σε αυτή την διαδικασία παρά απλά θα παραθέσω ένα περιστατικό της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας όπου ένας ανώτατος Αλβανός αξιωματικός του Οθωμανικού στρατού λέει αυτά που πολύ παλαιότερα έλεγαν οι Βίκινγκς, οι Άραβες, οι Μογγόλοι και δεκάδες άλλες φυλές που είχαν έρθει σε επαφή με τους ένδοξους προγόνους μας.

25 Οκτωβρίου 1912: Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στα πρόθυρα της Θεσσαλονίκης. Έπειτα από σχεδόν πέντε αιώνες οθωμανικού ζυγού, η πόλη δείχνει έτοιμη να υποδεχτεί τους απελευθερωτές της. Ωστόσο, εκπρόσωποι του βουλγαρικού στρατού, που είχε επίσης πλησιάσει στην πόλη, επιχείρησαν να δωροδοκήσουν τον Αλβανό στρατιωτικό διοικητή της Χασάν Ταχσίν πασά (1845-1918), ώστε να παραδώσει τη Θεσσαλονίκη στους Βουλγάρους. Τότε εκείνος αποκρίθηκε: «Εμείς πολεμήσαμε με τους Έλληνες επί είκοσι μέρες. Βούλγαρους στρατιώτες δεν συνάντησα πουθενά. Νικήθηκα από τους Έλληνες και σε εκείνους παραδίδω την πόλη. Πώς τολμάτε να μου ζητάτε να υπογράψω πρωτόκολλο και μ’ εσάς;», ενώ φέρεται να συμπλήρωσε: «από αυτούς την πήραμε και σε αυτούς θα την παραδώσουμε». Έτσι, την επομένη ημέρα ο ελληνικός στρατός εισήλθε πρώτος στην πόλη και την κατέλαβε.

Η παραπάνω φράση όχι ενός Έλληνα, αλλά ενός ξένου, ενός Αλβανού μουσουλμάνου στρατηγού του οθωμανικού στρατού, είναι ενδεικτική της αντίληψης που είχαν ακόμη και οι αντίπαλοι των Ελλήνων αναφορικά με την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. Εδώ ο Ταχσίν πασάς, βάσει των συμφραζομένων, έχει συνείδηση ότι η Θεσσαλονίκη ήταν μια πόλη που πριν το 1430 ήταν ελληνική και ότι η περίοδος της οθωμανικής κυριαρχίας φθάνει στο τέλος της, με την επαναφορά της πόλης στο πρότερο –υπό μια έννοια– καθεστώς. Μολονότι εξέλιπε από αιώνων η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και παρά το ότι ο στρατός, που ήταν έτοιμος να καταλάβει την πόλη, ήταν πλέον εκείνος του σύγχρονου ελληνικού κράτους, εντούτοις έχει την πεποίθηση ότι τόσο οι βυζαντινοί όσο και οι σύγχρονοι Έλληνες αποτελούν μέρος μιας ενιαίας στο διάβα των αιώνων οντότητας.

Δυστυχώς τελικά όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές και στο παρελθόν ο “γενιτσαρισμός” αποτελούσε και θα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες πληγές του έθνους μας…