Γράφει ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης.
Σε μια εποχή που ο αποδομητικός προοδευτισμός και η woke παράνοια κυριαρχούν και στον χώρο της μόδας, υπάρχει ένας οίκος που πάει κόντρα σε όλα αυτά και προωθεί έναν ιδιότυπο πολιτισμικό συντηρητισμό : μιλάω φυσικά για τους Ιταλούς Dolce & Gabbana. Ο συντηρητισμός αυτός δεν φαίνεται μόνο σε επίπεδο δηλώσεων (ως γνωστόν οι δύο μόδιστροι -αν και ομοφυλόφιλοι- έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στον γκέι γάμο, στην γκέι υιοθεσία και στην παρένθετη μητρότητα). Φαίνεται και στα ρούχα που σχεδιάζουν αλλά και στην αισθητική που διαπερνά πολλές από τις διαφημιστικές τους καμπάνιες.
Τα ρούχα τους θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις μπαρόκ : έντονα χρώματα, λαμπερά υφάσματα, δαντέλες, περίτεχνα κεντήματα, αναφορές σε θρησκευτικές εικόνες που παραπέμπουν ευθέως στη βαθιά καθολική ταυτότητα της Νότιας Ιταλίας. Και όπως η Καθολική Εκκλησία χρησιμοποίησε το μεγαλοπρεπές μπαρόκ για να στραφεί εναντίον της Μεταρρύθμισης και να προωθήσει το δικό της συντηρητικό μήνυμα, έτσι και οι Dolce & Gabbana το χρησιμοποιούν, όχι μόνο για στυλιστικούς λόγους, αλλά και για να κάνουν τη δική τους πολιτισμική δήλωση. Αυτό το βαρύ, υπερβολικό και εθνικά φορτισμένο μπαρόκ ύφος αποτελεί την αισθητική έκφραση του ιταλικού, σικελικού, καθολικού συντηρητισμού. Τα ρούχα των D&G αποθεώνoυν την χριστιανική παράδοση, προωθούν έναν αισθησιασμό που δεν είναι μοντέρνος ή ρευστός αλλά είναι παραδοσιακός, ετεροκανονικός και συνυπάρχει με τη θρησκεία (όπως στα έργα του Καραβάτζιο και του Μπερνίνι), απορρίπτουν τη unisex, μινιμαλιστική, “διεθνιστική” μόδα τύπου Prada ή Armani και παράλληλα υπογραμμίζουν τη σημασία της ιεραρχίας, της τελετουργίας, της πνευματικότητας.
Εκεί όμως που αυτή η συντηρητική φιλοσοφία φαίνεται ακόμη πιο έντονα είναι στις διαφημιστικές τους καμπάνιες (ιδιαίτερα από το 2010 και μετά), οι οποίες μοιάζουν περισσότερο με μικρές κινηματογραφικές ταινίες αφιερωμένες στην ιταλική (και ιδιαίτερα στη σικελική) λαϊκή κουλτούρα παρά με κλασικές διαφημίσεις μόδας. Οι διαφημίσεις αυτές ξεχειλίζουν από εικόνες της παραδοσιακής Σικελίας : γιαγιάδες με μαντήλες, μικρά γραφικά χωριά, λαϊκές γιορτές, πολύτεκνες οικογένειες, μεγάλα τραπέζια με πλούσια γεύματα, καθολικοί ιερείς, εκκλησίες, λιτανείες, θρησκευτικά αγάλματα, στιγμιότυπα από γάμους. Τα μοντέλα ακολουθούν τους αρχετυπικούς και παραδοσιακούς ρόλους των φύλων τους (η γυναίκα ως μητέρα, Παναγία ή femme fatale, ο άνδρας αρρενωπός και μεσογειακός) και δεν έχουν καμιά σχέση με τα gender-fluid μοντέλα των άλλων οίκων μόδας. Επίσης σε όλα τα πλάνα δεν θα δεις πουθενά μοναχικά μοντέλα να παίρνουν κουλ πόζες αλλά αντίθετα θα δεις πολύ κόσμο, οικογένειες, παιδιά, φίλους, γείτονες, να γλεντάνε, να γελάνε, να φωνάζουν, να αγκαλιάζονται, προβάλλοντας έτσι την κοινότητα και όχι το άτομο. Και φυσικά όλα αυτά χωρίς ίχνος σάτιρας ή ειρωνείας αλλά με σκοπό την εξύμνηση αυτού του τρόπου ζωής. Η Σικελία των Dolce & Gabbana είναι μια Σικελία που αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση και προβάλλει το τοπικό, το συλλογικό και το ριζωμένο.
Εν τέλει, οι Dolce & Gabbana δεν πουλάνε απλώς ρούχα αλλά προτείνουν έναν λαϊκό, πολύ καθολικό, πολύ ιταλικό και πολύ Νότιο συντηρητισμό που υπερασπίζεται έναν κόσμο παραδοσιακών αξιών, θρησκευτικής ευλάβειας, οικογενειακής συνοχής, ισχυρής εθνικής-τοπικής ταυτότητας, υπερβολής και μεσογειακού “joie de vivre” απέναντι στην αποδόμηση, στον πληκτικό αφαιρετικό μινιμαλισμό, στη woke ισοπέδωση και στην αποεθνικοποιημένη ομοιομορφία της σύγχρονης εποχής.